Moje dziecko ogląda bajki, a ja się tego nie wstydzę!

Mamy w domu telewizor. Nie jest przesadnie duży, ale nie da się go nie zauważyć. Stoi na specjalnej do tego przeznaczonej szafce z IKEI i jest podłączony do prądu. Dość regularnie uruchamiamy to nasze "okno na świat". Nie czujemy potrzeby usuwania telewizora z naszego życia, nie wypełnia go całkowicie, ale potrafi je uzupełnić albo urozmaicić. Wszystko to sprawia, że telewizja jest obecna również w życiu naszego dziecka.

Tak, Tosia ogląda bajki. Ma swoje ulubione, preferencje co jakiś czas się zmieniają. Pamiętam jak kochała Dorę, potem Myszkę Miki, a w końcu Tomka. Każda przez jakiś czas była jedyną i ukochaną. Tosia lubi oglądać bajki wypijając poranny kubek mleka przed wyjściem do przedszkola, lubi po przedszkolu, kiedy zmęczona kładzie się na kanapie domagając się przykrycia kocem i czasem ogląda wieczorem, kiedy przygotowuję dla niej kąpiel. W ogóle nie prosi o włączenie bajek, kiedy jesteśmy poza domem. U dziadków zdarza jej się obejrzeć "Tomka". Na wakacjach bajek nie było i nie narzekała. Ponieważ nie mamy problemu z wyłączeniem telewizora albo z przełączeniem na inny kanał, nie wiąże się to z rzucaniem się na podłogę, koniecznością wynagrodzenia tego faktu tabliczką czekolady, pozwalamy jej oglądać ulubione kreskówki. Oczywiście w granicach rozsądku i w większości przypadków razem. Po pierwsze dlatego że bajka nie ma jej zastąpić nas, może za to stać się kolejną okazją do spędzenia czasu razem, do przytulanek i pogaduszek, po drugie (i pewnie nawet ważniejsze) chcę mieć kontrolę i wiedzieć, co dokładnie ogląda.

Są jednak rodzice, którzy z dumą oznajmiają, że ich dzieci nie oglądają bajek, że nawet nie wiedzą czym jest telewizor. Wierzę im, bo dlaczego miałabym nie wierzyć? Dlaczego mieliby mnie okłamywać?
Zastanawiam się tylko skąd ich dzieci tak dobrze znają bajkowych bohaterów, bo o ile Peppę, Myszkę Miki i Tomka znają wszyscy, o tyle Wanda i Zielony Ludek albo Blaze i Mega Maszyny to nieco mniej popularne bajki. I jak to się dzieje, że te dzieci, które nie oglądają telewizji znają wszystkie, nawet całkiem nowe reklamy zabawek? Czyżby ściema? Takie drobne, małe kłamstewko, żeby dowartościować siebie albo swoje dziecko? Naprawdę nie myślę źle o rodzicach, którzy pozwalają swoim pociechom oglądać bajki. Sama jestem taką matką. Sama oglądałam je jako dziecko. Ach ten Yattaman, Smerfy i Miś Uszatek. Lubiłam i wspominam z sympatią. Mój mąż też oglądał;)

I jeszcze jedno - wiele osób szczyci się faktem, że nie posiadają w domu telewizora, a jednocześnie są doskonale zorientowani we wszystkich programach i serialach, ponieważ oglądają je w internecie. Telewizor to po prostu mebel, z którego zrezygnowali i zastąpili laptopem albo tabletem. Ta sama sytuacja dotyczy dzieci, telewizora w domu nie ma, ale dostęp do bajek jest. I to nieograniczony, bo możne non stop oglądać tylko te, które lubi. Poza tym ten tablet można zabrać ze sobą wszędzie, a telewizor jest mało mobilny. Może są ludzie, którzy wychowują swoje dzieci zupełnie bez bajek, znacie kogoś takiego? Ja nie. Każdy maluch z mojego otoczenia jakieś migające obrazki w swoim życiu widział.
Bajki nie zaszkodzą, jeśli my-rodzice czuwamy nad czasem, który dzieci spędzają przed telewizorem i nad treścią, które przekazują naszym dzieciom. Dora nauczyła Tosię wielu angielskich słów, Myszka Miki pokazała jej jak ważne jest działanie zespołowe, Księżniczka Zosia doskonale wpisuje się w jej dziewczęcą naturę i marzenia o tym, żeby być prawdziwą damą. Nie są więc one bezwartościowym wypełnieniem czasu, który spędzamy w domu. Staramy się znaleźć czas na wszystko, na książki, na rysowanie, na wygłupy, a także na bajki!
A Wasze dzieci, czy oglądają bajki?