Środowe recenzje: Niepełnosprawny, czyli taki sam jak my! "O Kamilu, który patrzy rękami" (Adamada)

Staramy się, żeby Tosia wyrosła na osobę tolerancyjną, u której inność albo niepełnosprawność nie budzie niezdrowej sensacji. Uczymy ją zwracania uwagi na potrzeby innych. Chcemy, żeby potrafiła nieść pomoc tym, którzy tego potrzebują. Nie wiemy, jak zachowa się w momencie, kiedy ktoś będzie potrzebował jej wsparcia, ale wiemy, że niepełnosprawność i inność nie powinny budzić w niej specjalnego zainteresowania. Na razie zdaje się w ogóle nie zauważać, że dziecko, z którym się bawi czymkolwiek się od niej różni. I dobrze, bo po przeczytaniu książki Tomasza Małkowskiego, ja jako matka, nie chciałabym, żeby zachowała się jak jej drugoplanowi bohaterowie...

Głównym bohaterem jest Kamil, chłopiec ma pięć lat i jest niewidomy. Jego rodzice postanowili jednak pokazywać mu świat na wszelkie możliwe sposoby. Chodzą z nim do restauracji, zwiedzają muzea, a nawet uczą jeździć na rowerze i zbierają na narty. Kamil chodzi nawet do przedszkola! I pewnie czerpałby z tych wszystkich rzeczy jeszcze większą przyjemność, gdyby nie bezmyślność ludzi, których spotyka na swojej drodze. To oni nazywają go ślepym głupkiem i odbierają mu prawo do poznawania świata na własny sposób. Jedni krzyczą na niego, kiedy boi się zjechać ze zjeżdżalni, inni dziwią się po co przyszedł do zoo, skoro i tak niczego nie zobaczy. A koledzy z przedszkola wykorzystują fakt, że chłopiec nie widzi, żeby móc z niego zadrwić. Jest jeszcze ciocia, która bardzo żałuje chłopca i ciągle podkreśla jaki to on jest biedny, że nie widzi. Ale Kamil się nie poddaje, choć często jest mu przykro. Na szczęście chłopiec ma starszą siostrę, sześcioletnia Zuzia zawsze staje w obronie brata i mówi tym, którzy z niego kpią co o nich myśli! Co więcej, kiedy są we własnym gronie, sama lubi robić bratu psikusy. A on nie pozostaje jej dłużny... Jak to w rodzeństwie bywa!

Takich książek powinno powstawać jak najwięcej. Po pierwsze dotyka ona ważnej kwestii społecznej jaką jest niepełnosprawność, po drugie jest naprawdę niebanalna. Stroni od nadmiernego dydaktyzmu i jest świetnie napisana. Dwadzieścia niedługich rozdziałów opowiada dwadzieścia różnych historii. 

Są mądre i dowcipne jednocześnie. Każdego skłonią do refleksji na temat tego, jak on traktuje osoby niepełnosprawne. Czy bardziej przypomina pana Zbyszka, sąsiada głównego bohatera, który zamiast nakrzyczeć na Kamila, bo ten wybił szybę w oknie jego domu, daje chłopcu kwiaty, żeby dał jej swojej mamie, która złości się na dzieci za to co zrobiły. A może więcej w nim z pana, którego Kamil spotkał w restauracji i, który głośno komentował ciemne okulary chłopca i żądał od kelnera, żeby go wyprosił? A przecież Kamil nie jest od nikogo gorszy. Ba! W niektórych sprawach przewyższa tych, którzy widzą. Na przykład ma doskonały słuch i potrafi rozpoznać kroki taty idącego po klatce schodowej! Co prawda, mimo doskonałego słuchu, nie udaje mu się dostać do szkoły muzycznej, ale w przyszłości będzie mógł zostać kim chce. Nawet prezydentem! 

Zastanawiałam się, czy ta skromna w formie książka spodoba się Tosi. Joanna Rusinek stworzyła naprawdę minimalistyczne ilustracje, a Tomasz Małkowski napisał książkę piękną, ale niełatwą. Tosi jednak historia Kamila bardzo się spodobała, raz śmiała się razem z nim, innym razem smuciła, momentami również denerwowała. Taka właśnie jest opowieść o Kamilu, różnorodna, jak nasze postrzeganie osób niepełnosprawnych. Warto ją przeczytać i na chwilę przenieść się do świata, w którym patrzy się rękami!

O Kamilu, który patrzy rękami

Tomasz Małkowski

ilustracje Joanna Rusinek

Wydawnictwo Adamada, 2017

http://www.adamada.pl/