Gra(my) w piątki: Superfarmer (Granna)

Niby znam upodobania Tosi. Wiem, co lubi, co ją ucieszy, z czego na pewno będzie zadowolona. A jednak czasem potrafi mnie zaskoczyć. Wchodzę do domu dumna, jak jaskiniowiec, który upolował mamuta. W ręce trzymam jakąś fenomenalną książkę. Pokazuję Tosi, a ona rzuca okiem na okładkę, zagląda na pierwszą stronę i odkłada na bok. Książka nie ma już u niej szans. Czasem jej o niej przypomnę, próbuję zachęcić, ale udaje się rzadko.

Tak zachowuje się Tosia, siebie o niechęć do czegoś czego nie znam nie podejrzewałam. Jak widać potrafię jeszcze siebie zaskoczyć, bo ostatnio taka sytuacja mi się zdarzyła. Nie dotyczyła jednak książki, ale gry. Tosia dostała ją na urodziny, ale całym zamieszaniu związanym z rozpoczęciem szkoły, zabrakło nam czasu na rozegranie pierwszej partyjki. Kilka tygodni temu Tosia sama wyjęła ją ze stosu gier. Otworzyliśmy pudełko, przeczytaliśmy instrukcję, Tosia nie mogła się doczekać rozpoczęcia gry, a ja oznajmiłam, że gra mi się nie podoba. Postanowiłam jednak dać jej szansę i lekko obrażona zagrałam w nią po raz pierwszy. Szybko okazało się, że pierwsze wrażenie było mylące, a gra stała się jedną z naszych ulubionych.

HISTORIA SUPERFAMERA

Podczas pierwszego czytania instrukcji najbardziej zainteresowała mnie historia tej gry. Bo Superfarmer powstał podczas II wojny światowej. Wymyślił ją profesor Uniwersytetu Warszawskiego, wybitny matematyk, Karol Borsuk. Profesor stworzył zasady gry, jego żona, Zofia Borsukowa, przygotowywała zestawy, a Janina Śliwicka narysowała zwierzątka. Tak oto powstała gra, która nie tylko zapewniła rodzinie Borsuków źródło utrzymania w czasie wojny, ale przede wszystkim pozwalała dzieciom i dorosłym przetrwać smutne i przygnębiające czasy okupacji. Dziś cieszymy się jej unowocześnioną wersją, ale jedno się nie zmieniło, to oczywiście:

ZASADY GRY

W grze może brać udział od dwóch do czterech osób. Każdy z nich zostaje hodowcą zwierząt, a celem wszystkich jest zostanie superfarmerem. Na początek rzucamy kostkami. Nie są to jednak typowe kostki z oczkami wskazującymi o ile pól trzeba się przesunąć. Na bokach kostki znajdują się zwierzęta. Jeśli na obu kostkach wypadnie to samo zwierzę dostajemy przedstawiający je żeton. W miarę jak gromadzimy kolejne żetony możemy wymieniać zgromadzone zwierzęta na inne. Wszystko po to, żeby mieć przynajmniej jeden żeton z każdego gatunku. Nie jest to jednak takie łatwe, bo na kostkach znajdują się również obrazki przedstawiające lisa i wilka, a oni pożerają inne zwierzaki! Wtedy możemy wszystko stracić, a cała gra rozpoczyna się od nowa. Wygrywa osoba, która jako pierwsza zgromadzi w swojej zagrodzie królika, owcę, świnię, krowę i konia.

NASZE WRAŻENIA

Po pierwszej niechęci do Superfarmera pokochałam tę grę, jak chyba żadną inną. Uwielbiamy spędzać przy niej czas. Tosia coraz lepiej radzi sobie z jej zasadami, szybko wymienia zgromadzone zwierzęta na inne, cenniejsze lub na psy, które mogą ochronić jej stado przed lisem i wilkiem. Moim zdaniem to jedna z tych gier, którą nie można się znudzić. Każda rozgrywka wygląda zupełnie inaczej. Możliwość wyrzucania lisa lub wilka sprawia, że po jednym rzucie osoba, która wydaje się pewnym zwycięzcom, może stracić wszystko! 

Gramy w Superfarmera często, a gra cały czas wygląda jak nowa. Gruba tektura, z której wykonane zostały plansze pełniące funkcję zagrody i żetony, wydają się być niezniszczalne. Plastikowe figurki psów również nie powinny ulec uszkodzeniu. Graczom spodobają się nietypowe kostki i piękna kolorowa grafika na żetonach i planszach. Dzięki temu w Superfarmera nie tylko dobrze się gra, ale również miło się na niego patrzy. Bardzo polecamy! Przetestowaliśmy na naszej rodzinie i nie ma w niej osoby, która nie lubiłaby w nią grać!

Superfarmer
autor Karol Borsuk
ilustracje Piotr Socha

2-4 graczy

czas gry 15-30 minut

wiek 7+

 http://www.granna.pl/