"Wiewiórki, które nie chciały się dzielić" (Wydawnictwo Zielona Sowa)

Są takie duety pisarsko-ilustratorskie, które uwielbiamy. Do nich od kilku miesięcy zaliczają się Rachel Bright i Jim Field. Ich Koala, który się trzymał i Mysz, która chciała być lwem zawładnęły naszymi sercami i umysłami. Są z nami od kilku miesięcy, a my ciągle do nich wracamy i cieszymy się tymi świetnie napisanymi i doskonale zilustrowanymi historiami.

Koniec zimy przyniósł ze sobą kolejną, trzecią już przełożoną na język polski książkę tego duetu. Tym razem bohaterowie są nieco bardziej swojscy. Każdy przecież, przynajmniej raz w życiu, widział wiewiórkę. Nikt więc nie zdziwi się, że te budzące ogromną sympatię rude zwierzątka, robią zapasy na zimę. Późne lato i jesień to czas, kiedy zaczynają gromadzić w swoich "spiżarniach" orzechy i szyszki. Takie zwyczaje wiewiórek. Tymczasem bohater książki postanowił pójść pod prąd i jedzenia na zimę nie zbierać. Beztroski Cyryl wolał się w ostatnich promieniach słońca bawić. Dlatego, kiedy przyszły chłodniejsze dni, a z drzew zniknęły szyszki, Cyryl rozpaczliwie zaczął szukać czegoś do jedzenia. Szafki w spiżarni świeciły pustkami, a na gałęziach widać było jedynie igły albo pożółkłe liście. Nagle jego oczom ukazała się szyszka! Najprawdopodobniej ostatnia w tym sezonie! Beztroski Cyryl ruszył w jej kierunku i wtedy na jego drodze stanął Skrzętny Błażej! 

Ten, gdy górę jadła

zebrał pracowicie,

stwierdził, że mu SZYSZKI

brakuje na szczycie.

Szykuje się wojna w środku lasu! O tej ostatniej szyszce marzy każdy z nich. Kto wygra wyścig? Beztroski Cyryl jest głodny, więc sił ma mniej, z drugiej strony jest bardzo zdeterminowany. Ale i Skrzętny Błażej ma szansę! Oj będzie to emocjonujący pościg, pełen zaskakujących zwrotów akcji. Zakończy się w bardzo niespodziewany sposób...

O czym tak naprawdę jest ta książka? Czego uczy nasze dzieci? Planowania? Przewidywania przyszłości? Myślenia nie tylko o tym, co jest, ale również o tym, co będzie? Tego też, ale przede wszystkim jest to opowieść o przyjaźni, umiejętności współpracy i bardzo cenionej (przynajmniej przeze mnie) umiejętności dzielenia się z innymi. Jak z tej patowej sytuacji wyszły wiewiórki? To każdy musi sprawdzić sam, bo Wiewiórki, które nie chciały się dzielić, to jedna z tych książek, które dzieci znać powinny. Dlaczego? Bo łączą w sobie to, co dobre książki mieć powinny, czyli świetną historię, przepiękne ilustracje i bardzo mądre przesłanie. Bo to książka do czytania, oglądania i przemyślenia.

Wiewiórki, które nie chciały się dzielić

Rachel Bright

ilustracje Jim Field

tłumaczenie Barbara Supeł

Wydawnictwo Zielona Sowa, 2018

wiek 4+ 

http://www.zielonasowa.pl/