"Kotki Dorotki. Czytam uważnie" (Centrum Edukacji Dziecięcej)

Mijający właśnie rok szkolny dużo zmienił w życiu Tosi. We wrześniu po raz pierwszy przekroczyła próg szkoły. Ani się obejrzeliśmy, a za kilka dni odbierze pierwsze w swoim życiu szkolne świadectwo. Sporo się w tym czasie nauczyła, bardzo się zmieniła. Największy postęp zrobiła jednak w samodzielnym czytaniu. Jest to na pewno zasługa szkoły, ale również, a może przede wszystkim jej pracy, bo przecież to ona, a nie inni ludzie czytali te wszystkie książki.

Pamiętam jak jesienią Tosia zabierała się za Pieski Tereski (KLIK), fantastyczną książkę opartą na metodzie sylabowej. Pochłonęła te historie w zaskakującym tempie, czytanie opowiadań Joanny Krzyżanek sprawiło jej ogromną przyjemność. Do tej pory chętnie do nich wraca. Dlatego ucieszyła się, kiedy dowiedziała się o tym, że planowane jest wydanie drugiej części. Tym razem psy zastąpiły koty, a dokładnie Kotki Dorotki. Taki właśnie tytuł nadała Joanna Krzyżanek drugiej książce wspomagającej naukę czytania.

Podtytuł książki brzmi Czytam uważnie i trzeba przyznać, że właśnie to uważne czytanie jest tutaj na pierwszym miejscu. Bo niemal na każdej stronie, oprócz opowiadania, znaleźć można pytania sprawdzające rozumienie tekstu. To zmusza (oczywiście w sensie pozytywnym) do uważnego czytania. Bardzo podoba mi się to, że pytania znajdują się na każdej stronie. Dzięki temu dzieci, które dopiero uczą się łączyć czytanie z rozumieniem tekstu nie muszą zapamiętywać całego tekstu, ale mogą opowiadać na pytania po przeczytaniu krótszych fragmentów. To koncepcja bardzo oryginalna, bo do tej pory spotykaliśmy się z książkami, w których pytania znajdowały się jedynie na końcu tekstu i sprawdzały rozumienie całości.

A o czym dzieci będą czytać?

O tajemniczej, czerwonej kulce, która wszystkich zachwycała, ale nikt nie wiedział jaka ona tak naprawdę jest. Jest historia o Tontonie i Tomie, którzy byli sąsiadami i bardzo (nie tylko wizualnie) się od siebie różnili. Ważne dla dzieci może być opowiadanie o Pani Nieumiem. Jego przesłanie powinien poznać i przyswoić sobie każdy. Jest w końcu opowiadanie, które dało tytuł całemu zbiorowi. Z niego dowiedzieć się można skąd wzięły się tytułowej kotki i ile tych kotków tak naprawdę jest. Tosi najbardziej spodobała się historia Florentyny Puli, miłośniczki drożdżowych babeczek, dokarmiającej okruchami przechadzające się po parku ptaki.

Opowiadań jest dziesięć, więc naprawdę jest w czym wybierać. Każdy, bez względu na zainteresowania, znajdzie coś dla siebie. Rozdziały można wybierać również w zależności od umiejętności, bo najkrótsze mają dziesięć, a najdłuższe prawie dwadzieścia stron. Wszystkie opowiadania są bogato ilustrowane. O szatę graficzną Kotków Dorotki zadbał, podobnie jak w Pieskach Tereski, Zenon Wiewiurka. Dzięki temu jest kolorowo i wesoło. To piękne wprowadzenie dzieci w świat samodzielnego czytania i rozumienia tego, co czytają. Bo przecież nie tylko o składnie wyrazów chodzi. Dlatego, jeśli szukacie wakacyjnej (ale nie tylko) lektury dla dzieci z pierwszych klas szkół podstawowych, przyjrzyjcie się Kotkom Dorotki. One w tej roli sprawdzą się znakomicie. Miau!