"Pewnego dnia odwiedziłam dziadka" (Wydawnictwo Świetlik)

Przed nami bardzo wyjątkowy czas. Za niespełna dwa tygodnie dzień Wszystkich Świętych, a zaraz po nim Dzień Zaduszny. Czas, kiedy odwiedzamy cmentarze i wspominamy naszych bliskich. Opowiadamy o nich naszym dzieciom, czyli tym, którzy osób spoczywających na cmentarzach mogą nie pamiętać. To piękna tradycja, którą warto kultywować. Przypomina o tym jedna z jesiennych nowości, którą trudno przeczytać bez wzruszenia...

Główną bohaterką książki Barbary Supeł jest sześcioletnia Halusia. Sympatyczna dziewczynka o niebieskich oczach. Te oczy podobno odziedziczyła po dziadku Józefie. Niestety, nie może tego sprawdzić i potwierdzić, bo dziadek nie żyje od ośmiu albo dziesięciu lat (co do tego Halusia nie ma pewności). Musi uwierzyć słowom innych i ich wspomnieniom. Najwięcej wspomnień związanych z dziadkiem ma oczywiście babcia Wiera. To właśnie ona zabiera Halusię na cmentarz. Razem z nimi idzie również Bączek - ukochany czworonóg babcia. Dla Halusi wizyta na cmentarzu to bardzo wielkie przeżycie. Z treści książki można wywnioskować, że nigdy wcześniej tam nie była. Dlatego zadaje wiele pytań, wszystko bacnie obserwuje i zapamiętuje. Przygląda się jak babcia kupuje kwiaty, próbuje razem z babcią zapalić znicze. Pomaga grabić liście, patrzy na Bączka, który leży obok grobu dziadka i smacznie śpi. Wygląda jakby leżał na kolanach człowieka. Przygląda się też nagrobkowi dziadka i zastanawia, co mogłoby być tam napisane, oprócz imienia i nazwiska. Babcia bardzo cierpliwie odpowiada na wszystkie pytania Halusi i opowiada jej o dziadku oraz zwyczajach panujących na cmentarzach. Od razu widać, że relacja łącząca babcię i wnuczkę jest naprawdę wyjątkowa.

Tosia jest już znacznie starsza od Halusi. Na cmentarze chodzi od dawna, wie dlaczego to robimy i jest to dla niej rzecz oczywista. Dlatego taka książka nie jest nam potrzebna. A jednak, kiedy zobaczyłam ją w zapowiedziach, wiedziałam, że chcę i muszę ją kupić. Takiej książki jeszcze nie było. Piękna, bardzo wzruszająca opowieść przepełniona wspomnieniami i sentymentem. Opowieść o pamięci. O rodzinie, która się zmienia, bo jedni odchodzą, inni dopiero przychodzą na świat. Halusia i jej dziadek nie mieli szansy się spotkać. Dziewczynka poznaje dziadka przez opowieści innych członków rodziny. On, pewnie patrzy nią z góry i dumny jest z takiej wnuczki. Niesamowicie wzruszyła mnie ta książka. Mnóstwo w niej mądrych i ważnych zdań. Powinna trafić do każdego domu. To jedna z tych historii, które warto przeczytać dziecku i potem z nim o niej porozmawiać. O rodzinnych relacjach, o relacjach międzypokoleniowych, o tęsknocie za tymi, których nie ma. O tym wszystkim, co czasem wydaje się oczywiste, ale dla najmłodszych oczywiste nie jest. Dzięki tej książce na pewno łatwiej będzie im to zrozumieć.